Το φορτηγό δεν μπόρεσε, δεν πρόλαβε καν να προσπαθήσει να αποφύγει την μικρούλα με το ποδήλατο της που διέσχιζε τον παγωμένο από το χιόνι δρόμο.

Το μικρό κορίτσι -δυστυχώς(;) για αυτήν- έζησε.

Έζησε, αλλά μόνιμα ανάπηρο χωρίς τα πόδια της και το ένα χέρι που ακρωτηριάστηκαν μαζί με την ευτυχία της εκείνο το απίστευτα τρομακτικό πρωινό .
Τα χρόνια περνούσαν αλλά οι πληγές στο σώμα, την ψυχή και την καρδιά της ¨έμεναν¨ και δυνάμωναν την δυστυχία της και την απόγνωση της καθώς τα ψεύτικα μέλη δεν ήταν αρκετά να την αφήσουν να σβήσει από το μυαλό της και να ξεχάσει την φρικτή πια αλήθεια, την απίστευτα σκληρή πραγματικότητα:

Ανάπηρη για πάντα!!!

Μάταια και με έκδηλα θλιμμένη αμηχανία οι δυστυχισμένοι γονείς, προσπαθούσαν (χωρίς πάνω από όλα να το καταφέρνουν ούτε για τον ίδιο τον εαυτό τους ) να πείσουν πια την μονάκριβη τους κοπέλα ότι αυτό ξεπερνιέται…

"Ποιος θα με θέλει έτσι που κατάντησα;", ήταν το τραγικό πραγματικά αναπάντητο ερώτημα που έβγαινε από τα πικραμένα χείλη της νεαρής εφήβου που έπνιγε τον όποιο αναγκαίο και φυσιολογικό, της ηλικίας πια, πιθανό της έρωτα και το αδύνατο πλέον να πραγματοποιηθεί, όνειρο κάθε νέας γυναίκας: η Οικογένεια.

Ποιος θα την θέλει;

Θα την ερωτευθεί, θα την ποθήσει, θα την κάνει μητέρα των παιδιών του;

ΙΑΒΕΡΗΣ